پرستاری عامل ماندگاری و تجلی فداکاری انسانی است

به قلم: مصطفی قلیزاده علیار

یکی از مهم ترین ارکان ماندگاری جوامع بشری از کهن ترین سپیده دم تاریخ که هیچ کس به یاد ندارد، قطعا پرستاری به مفهوم عمومی آن از بیماران و ضعیفان و کودکان و سالخوردگان و بی سرپرستان بوده است. اگر پرستاری از انسانها نبود به یقین یا نسل بشر به تدریج قطع می شد یا جوامع بشری از یک واحد کوچک خانواده تا به شهرهای بزرگ به شکل امروزی خود نمی رسید.

علاوه بر نقش پرستاری در حفظ سلامت انسان و تداوم نسل آن، عامل نشر عواطف انسانی و تلطیف احساسات روحی ظریف و نوعدوستی در بین مردمان جهان بوده است.

در این میان حضور این فداکاران انسانی در برخی مواقع و جاهای خاص اوج این فداکاری را بی چشمداشت به نمایش می گذارد مثلا حضور در مناطق جنگی، سیل، زلزله و شیوع بیماریهای خاص و خطرناک مثل وبا و طاعون و سارس و کرونا.

یعنی مفهوم پرستاری فقط در تر و خشک کردن بیماران و مراقبت از این جماعت خلاصه نمی شود بلکه مصادیقی بسیار بلند و شکوهمند و بنیادین در بقا و سلامت روحی جسمی جامعه پیدا می کند؛ بی شک نقش یک پرستار صادق و خادم و آگاه و وظیفه شناس کم از نقش یک پزشک حاذق و متعهد و انساندوست نیست حتی گاه بیشتر است زیرا در مواردی که پزشکان از معالجه و مداوای یک بیمار قطع امید می کنند و این ناامیدی در قلوب جامعه سایه سنگین و فرساینده می گسترد، پرستاران با مراقبت ویژه، زمینه حفظ تعادل روحی میزان تحمل سختی در انسانها را افزایش می دهند و این خود به لحاظ روانشناسی بسبار حایز اهمیت است.

بیمارانی بسیار در جوامع بشری هستند که گاه دهها سال با یک بیماری خاص درگیرند و تحث مراقبت دورادور پزشک اما تحت پرستاری نزدیک و ویژه یک پرستار هنوز زنده اند و با کمک همین پرستار فداکار و پرحوصله و صبور، فعالیت فکری و فرهنگی و سیاسی و یا حتی اقتصادی خود را ادامه می دهند و به جامعه خود خدمت می کنند.

این بُعد از پرستاری را ما در ایران در مراقبت از جانبازان و معلولان جنگ تحمیلی دیدیم مخصوصا پرستارانی که خود همسر یک رزمنده جانباز بوده و دهها سال از وی پرستاری کرده است.

نظام مقدس جمهوری اسلامی، در راستای الگوسازی ارزشی و نشر فرهنگ انسانساز مکتب اسلام و ارائه برترین الگوی عملی برای جامعه اسلامی ایران، برخی الگوهای بی خاصیت یا غیر سالم غربی – طاغوتی سابق را دور انداخت و الگوهای سالم و معنوی و انسانی را جایگزین آن کرد از جمله، روز میلاد حضرت فاطمه زهرا (س) را به عنوان روز زن و مادر؛ روز میلاد علی (ع) را روز پدر؛ روز میلاد حضرت علی اکبر (ع) را روز جوان؛ روز ولادت حضرت زینب بانوی صبر و استقامت و فرهنگ و فضیلت را (س) را روز پرستار نامکذاری کردند. ببین تفاوت ره از کجاست تا به کجا! و چه باشکوه.

هر چند در این مدت بیش از چهار دهه، گاه سهل انگاری و نفاق و خیانت برخی مجریان امور نگذاشته شکوه این عظمتهای عظیم در جامعه و در منظر عمومی و رسانه ها تجلی شایسته و واقعی داشته باشد و گاه فقط در حد تبلیغات مانده؛ اما الگوسازی واقعی نه افسانه ای برای یک جوان پاک و غیرتمند ایرانی آیا بهتر از علی اکبر؟ الگوی عملی برای یک زن اجتماعی عفیف آیا بهتر از حضرت فاطمه زهرا؟ ارائه اسوه و سرمشق عملی برای یک دختر پاکدامن و خانواده دار و فضیلت پیشه آیا بهتر از حضرت معصومه (س) و … و زینب کبری الگوی شکوهمند و حماسی و فداکار برای همه پرستاران در شرق و غرب عالم از هر نژاد و قوم و دین و آیین.

این قبیل الگوسازی و اسوه پردازی یکی از جلوه های امت واحده بررگ اسلامی در جهان است که مغزهای پوسیده فاسد و دلهای بیمار طاغوتزده و ارواح خبیثه با اصل تشکیل امت اسلامی مخالفند و از آن میترسند و از روی عقب ماندگی فکری و بت پرستی طاغوتی و هواپرستی فاسقانه و حتی نقشه های ابلیسی صهیونیستها با “امت واحده اسلامی در جهان” مخالفت می ورزند و به جای “تشکیل امت بزرگ و واحد و یکپارچه اسلامی در جهان در مقابل صفوف شیطانی و قوای اهریمنی و ضد انسانی”؛ از ملت سازی کوچک و تاریخ پرازی قومی و قبیله ای و حتی گاه وطنسازی جعلی دم میزنند و مخ جوانان علاقمند به الگوهای محدود و افتخارات حقیر قومی و ملی و سرزمینی کوچک خود را میزنند.

باری، در این یادداشت کوتاه مجال پرداختن به نقل کلام بزرگان دین اسلام و بنیانگذار جمهوی اسلامی و رهبر معظم انقلاب اسلامی در موضوع پرستاری نیست. همین قدر بگویم که پرستاری از افضل عبادات شرعی محسوب می شود.

یاد همه پرستاران شهید سلامت در این دوره سخت کرونایی را گرامی میداریم.

یکشنبه ۱۳۹۹/۹/۳۰